O miłości braterskiej.

Ostatnio nieustannie obserwuję ludzi. Na przystanku, w autobusie, w sklepie, na ulicy, wszędzie. Zastanawiam się co ludźmi kieruje, że ich zachowania są takie, a nie inne. Wzajemny stosunek do siebie, relacje łączące dwoje ludzi, nieustannie się zmieniają. Córka do matki mówi: "zamknij ryja", syn: "wypierdalaj". Na twarzy matki rysuje się bezsilność, smutek, żal. Gdzie jest poszanowanie jej trudów rodzicielskich? Matczynej miłości?

Miłujcie się wzajemnie, tak jak i Ojciec mój Was umiłował - mawiał Jezus. Kto się dzisiaj miłuje wzajemnie? Ludzie na ulicy? Rodzeństwo? Małżeństwo? no kto? Staram się zrozumieć jak to możliwe, że w dobie rzekomo dobrze rozwiniętej cywilizacji tak trudno o podstawę ludzkiej egzystencji. O miłość, której nam tak brakuje. Za która tęsknimy, a którą staramy się zadeptać albo sprzedać.

Mam potrzebę miłości. Odrobinę ludzkiej życzliwości, zrozumienia - czasem i pomocy. Chcę doświadczyć jej w swoim życiu, w otoczeniu, w społeczeństwie. Powątpiewam w sens ludzkiego istnienia.

Mamy tęczę. Symbol przymierza człowieka z Bogiem, w którym Bóg obiecał, że wody potopu już nigdy więcej nie dosięgną ziemi, ale czy to dobrze? Zdecydowanie nie. Chciałbym by Bóg raz jeszcze obmył świat ze zła, a potem zaszczepił w ludziach chęć istnienia, wole przetrwania, pragnienie miłości, pierwiastek wiary, krople nadziei...

.. "i gdy go spotkasz, pomyślisz - kolejny łachmeta idzie, a to będzie On. Czy podasz mu dłoń?"

Wszystkiego dobrego!